Članovi Avanturističkog kluba K4 i Kyokushinkai kluba Tivat, Dejan Milošević i Sveto Deković iz Tivta i njihov prijatelj Dejan Vukšić iz Kotora uspješno su izveli ekspediciju pod nazivom “Mission Barefoot Kilimanjaro 2020”.
“Krenuli smo iz Tivta 6. februara a u mjestu Moši koje se nalazi u sjenci planine Kilimandžaro smo stigli 7. februara u popodnevnim časovima. Nakon dogovora sa vodičima svoj uspon Rongai rutom prema vrhu Uhuru počinjemo 8. februara. Tog dana dolazimo do prvog kampa Simba (Lav na svahili jeziku). Dan kasnije krećemo prema sledećem kampu Second Cave na visini od 3450 mnv. Već u tom kampu postajem atrakcija kada su vodiči i planinari drugih ekspedicija čuli za moj poduhvat. 10. februara krećemo prema kampu Kikelelwa na visini od 3600 mnv. U tom kampu vršimo uspon od par stotina metara zbog aklimatizacije, i treniramo kyokushin tehniku u cilju što bolje promocije te plemenite borilačke vještine.
Inače tokom puta nas je pratilo lijepo vrijeme, dok dolaskom u kamp Mawenzi Tarn nas dočekuje snijeg i veoma niska temperatura. Srećom, meni koji sam cijelo vrijeme bos to ne predstavlja problem zbog višemjesečnih priprema za ovu ekspediciju. Jedan od razloga zbog kojih sam bio sretan i ponosan što se nalazim na ovom mjestu je i taj što su neki od najvećih jugoslovenskih planinara baš sa ovog mjesta kretali na uspon na vrh Mawenzi i uspješno ga savladavali iako iz podnožja izgleda “nemoguće” ispenjati ga.
Nakon veoma hladne noći provedene u šatoru, kao i svake prethodne, krećemo prema kampu Kibo Hut na visini od 4720mnv koji je ujedno i bazni kamp, odnosno posljedni kamp pred uspon. Dobra stvar tokom cijelog puta je ta da niko od nas nije osjetio simptome visinske bolesti, jer to na ovoj visini može predstavljati veliki problem, čak i smrt.
U Kibo kampu srećemo ekspediciju koju sačinjavaju članovi bivših jugoslovenskih država, i svi se dive na hrabrosti zbog mog poduhvata, među njima su dvije Crnogorke i poznati bosanski alpinista Ismir Jusko - Švabo, koji je na ovaj uspon poveo i svog 14-to godišnjeg sina.
Pošto je naša ekspedicija bila specifična, umjesto da krenemo na uspon u ponoć mi smo krenuli tek u 7 ujutro, samo iz tog razloga što sam išao bos, tako da se krećemo tokom dana. U prvih 2 sata penjanja srećemo članove ekspedicije koju sam spomenuo, oni se već vraćaju sa vrha, neki traže da se slikaju sa mnom, neki me snimaju a jedan makedonac čak poziva da mu se pridružim na nekim usponima po Makedoniji.
Mi polako napredujemo prema Gilmans pointu na visini od 5685 mnv, koji predstavlja i jedan od 3 vrha kratera Kibo. Taj uspon je i najteži, jer se prelazi visinska razlika od skoro 1000 m. Sveto i ja sve teže dišemo i pratimo vodiča Gabrijela, dok je Dejan Vukšić malo iza nas i on prati drugog vodiča Emanuela. Nakon 5 i po sati stižemo do Gilmans pointa. Mislim da takav umor nikada u životu nisam osjetio a čekalo me je još skoro 2 sata do vrha. Sveto dobija savjet od jednog vodiča da me nagovori da obujem gojzerice jer ako nastavim dalje amputirat će mi obje noge zbog tolike hladnoće. Nismo reagovali na to i samo sam nastavio dalje po snijegu i ledu, pri temperaturi od oko -10 stepeni Celzijusa, i nakon 2 sata stižemo na vrh Sveto i ja dok je Dejan Vukšić stigao nekih sat vremena kasnije. Sveto je inače prvi član našeg kluba koji se našao na vrhu Kilimandžara, a ja sam pored titule prvog Evropljanina koji se popeo na Kilimandžaro bos, postao i prva osoba na svijetu koja je zvanje majstora kyokushin karatea, iliti crni pojas prvi dan, dobila na visini od skoro 6000m. Sveto je izveo ceremoniju dodjele zvanja a sve je zabilježeno kamerom tako da ćete to vidjeti u našem dokumentarcu. Nakon 15-tak minuta provedenih na vrhu krećemo nazad, ja u gojzerice naravno. I tako nakon 12 sati napokon stižemo u kamp Kibo. Mrtvi umorni, ulazimo u šatore i odmah spavamo. Nekih 3 sata kasnije dolazi i Dejan Vukšić, čujem ga da kaže da je i on bio na vrhu ali nemam snage ni da odgovorim.
Sutradan prilično odmorni spuštamo se do kampa Horombo, na Marangu ruti a sledećeg dana nakon 19 kilometara pješačenja, stižemo do Marangu kapije odnosno kraja našeg puta. Tu se potpisujemo za sertifikate odnosno potvrde o usponu, koji će nam biti dodijeljeni tokom večere.
Zbog potvrde naših vodiča kompanije Trekking Hero, ja sam zvanično prvi Evropljanin koji se bos popeo od podnožja do vrha Uhuru na visini od 5895 mnv, i iz tog razloga dogovaraju sa upravnicima nacionalnog parka da se na početku staze postavi tabla sa mojim imenom i mojim postignućem i da se isti objave na sajtu nacionalnih parkova Tanzanije, zbog čega sam takođe veoma ponosan.
Ovom prilikom zahvalio bih se treneru Svetu, koji me je trenirao za ovu ekspediciju, koji je tokom ekspedicije bio uvjek u stopu iza mene, zahvalio bih njemu i Dejanu Vukšiću što su i pored umora i hladnoće uspjeli kamerom da zabilježe važne trenutke, zahvalio bih se Vuku Kaluđeroviću i njegovom ocu Aleksandru što su nam obezbjedili dio opreme“, kazao je Dejan Milošević.
Sponzori ekspedicije: Općina Tivat, INA Crna Gora, Turistička organizacija Tivat, brodogradilište Navar, Đak Sport, Objekta, Techno Marine, Konoba Bokeški gušti, Hrvatska Građanska Inicijativa (HGI), Hrvatsko Nacionalno Vijeće, Vodovod -Tivat, Autobusna stanica-Tivat, Komunalno-Tivat, Bokeški Forum, Foto Focus, Kozmetički salon VITA, Garbo, PMC Invest, Property Collection i apoteka Magnolija.
Medijski sponzori: Radio Tivat i Radio Dux.