Današnja gošća je tivatska umjetnica Tanja Nikolić. Povod razgovora je izložba “Tragovi vremena”, a tema izložbe su obiteljski grbovi , koji su rađeni u kamenu. Više o svemu poslušajte u audio zapisu, a u nastavku imate priliku pročitati recenziju Srđana Marlovića, koja se nalazi u katalogu.
RECENZIJA
Tema izložbe “Tragovi vremena” autorke Tanje Matković Nikolić je likovni prikaz osam grbova čuvenih bokeških plemićkih porodica, koji se kao elementi kamene plastike nalaze u sklopu palata i ljetnjikovaca sačuvanih na prostoru današnjih opština Kotor i Tivat.
Na osam formata dimenzija 50x50 centimetara, slikanih tehnikom ulja na platnu, predstavljeni su grbovi porodica:
Bizanti (presječeno zlatnom letvom, gore na plavom polju srebrni lav u prolazu, dolje rasječeno pet puta na plavo i zlatno),
Bolica (presječeno, gore na zlatnom polju crveni bik u prolazu, dole rasječeno pet puta na zlatno i zeleno),
Buća (na plavom polju zlatni pojas, na kome je plavi krin),
Drago (na plavom polju stoji srebrni zmaj raširenih krila),
Jakonja (presječeno, gore na crvenom polju sjedi srebrni pas podignutih šapa, dolje tri puta presječeno na srebrno i crveno),
Paskvali (presječeno, gore na plavnom polju srebrna patka iznad koje je ista takva kruna, dolje na plavom polju tri zlatne trake),
Pima (na plavom polju crvena lenta na kojoj je krin između dva lava u prolazu, sve postavljeno između sunca i srebnog mjeseca sa tri zvijezde, i sve zlatno), i
Vrakjen (na plavom polju zlatna letva, gore srebrni golub, dolje tri zlatne trake).
Autorka izložbe gotovo impresionističkim izrazom, u atmosferi difuzne svejtlosti i suptilnih sijenki, na osoben umjetnički način interpretira komade kamene plastike, u potpunosti dočaravjući ne samo bogatstvo volumena i formi okamenjenih grbova, već i živopisan umjetnički jezik kojim su klesani.
Pored toga što afirmiše značaj pomenutih porodica, izložba u fokus stavlja jezik heraldike i podstiče traganje za izvornim značenjem ovih heraldičkim kompozicija.
Reafirmacija heraldike, ne samo kao fascinacija estetikomi ikonografijom, već značenjem i simbolikom je od posebnog značaja u postsocijallističkim društvima kao što je naše .
Posmatrajući kontekst heraldike na prostoru današnje Crne Gore, tokom druge polovine XX vijeka nastupa svojevrsni vakum. Socijalistička simbolika raskida veze sa heraldikom i kroji jedan novi vizuelni izraz koji predstavlja produženu ruku novog društveno-političkog manifesta. Nakon gotovo pola vijeka uspješne implementacije te nove ikonografije dolazi do skoro potpunog gubitka svijesti o tekovinama herladike i prvenstveno gubitka razumijevanju heraldičkog sadržaja. Heraldika postaje dio zaborava i u najvećoj mjeri samo svojevrsna uspomena na protekle epohe i predmet fascinacije isključivo svojim umjetničkim i estetskim dometima. Tokom posljednje dvije dekade XX vijeka dolazi do jačanja interesovanja za heraldiku, ali kao posledica dugog diskontinuita, razumjevanje teme grba često poprima romntičarska tumačenja stvarajući mutiranu svijest o tome šta heraldika i grb kao njen manifest jesu.
Heraldički kontekst Boke kotorske je izuzetno bogat i razvija se bez prekida od kraja XII pa sve do kraja prve polovine XX vijeka. Ova neprekinuta tradicija od skoro 750 godina iznjedrila je bogato heraldičko naslijeđe koje danas baštinimo kako u sačuvanoj pisanoj i grafikoj dokumentaciji, tako i kroz svoje otjelotvorenje u kamenu kroz očuvanu graditeljsku baštinu.
Brojne plemićke porodice na tlu Boke svoja heraldička znamenja dobijaju još u srednjem vijeku. Stilizacije precizno definisanog grbovnog sadržaja u sklopu grbovnih kompozicija doživljavaju svoje različite interpretacije kroz različite stilske epohe. Grbovi imaju različite stilizacije u srednjem vijeku, u gotici, renesansi, baroku i klasicizmu, ali su sadržajem uvijek isti. Ovu evoluciju možemo pratiti kroz aplikaciju grbova u kamenoj plastici arhitektonske baštine Boke. Stilizacije grbovnih elemenata dio su umjetničke slobode svakog stvaraoca, svakog primjenjenog umjetnika, dok je sadržaj grba dio blazona koji je ekzaktan, dio je heraldičkog koda koji predstavlja konstantu. Ova konstanta se mijenja jedino u slučaju unošenja novih elemenata u grb kao posljedica novog društvenog statusa, počasti ili pak oformljenja nove porodične grane koja je iz oređenih razloga naglašavala distinkciju.
Iako je riječ o grbovima koji vode svoje kasno srednjevjekovno porijeklo, u pogledu heraldičke zaostavštine u kamenoj plastici, zlatnim dobom se na tlu Boke, prvenstveno zone današnjih opština Kotor i Tivat, može smatrati period od XV do XVIII vijeka. To je period Mletačke uprave nad ovom teritorijom. Naše podneblje je tada izuzetno savremeno u pogledu praćenja trendova, tako kvalitet stilizacije grbovnih kompozicija i njihov umjetnički izraz ne zaostaje za primjerima iz Venecije i Firence. Svoju potpunu ekspanziju uptreba kamenih klesanih grbova na fasadama palata i ljetnjikovaca bokeljskog plemstva doživljava u period baroka. Međutim iako kao stilski pravac on isčezava sredinom XVIII vijeka, na našim prostorima on opstaje još oko 100 godina, do sredine XIX vijeka predstavljajući mentalnu i emotivnu vezu sa periodom opšteg prosperiteta u regiji sa kraja XVII i početka XVIII vijeka. Ovaj stilski izraz je u periodu od sredine XVIII do sredine XIX vijeka zapravo umjetnički manifest statusnog simbola, raskoši i bogatstva i u novom dobu, ispričan pouzdanim i dobro oprobanim umjetničkim izrazom prosperiteta protekle epohe.
Grbovi se apliciraju prvestveno u sklopu bogatih složenih arhitektonsko-vajarskih kompozicija ulaznih portala na lunetama, timpanonima, ključnom kamenu lukova, zatim iznad ulaznog portala, ili pak u osi ulaznog portala prema vrhu građevine, kao dio ukrasa kapitela na stubovima, na krunama bunara, i dio su svojevrsnog brendiranja, odnosno obilježavanja vlasništva. Grbovi na taj način postaju trajni pečati na objektima i svojevrsni DNK koji kroz vjekove spaja porodicu sa građevinom. Klesane grbovne kompozicije su u čestoj upotrebi kao spolije, kada se prilikom složenih arhitektonskih rekosntrukcija ili pak rušenja i zidanja novih objekata koristio material sa prethodnog objekta upravo u cilju očuvanja odnosa prema svojim precima. Na taj način se na brojnim palatama koje posjeduju dominantan barokni opus mogu pronaći renesansne pa čak i gotičke grbovne stilizacije. Prilikom mlađih rekonstrukcija i obnova iz XIX i XX vijeka spolije se već koriste i kao sjećanje na statusne simbole, tako da tada više ne govorimo o brendiranju već ukrašavanju objekata.
Ponovno otkrivanje heraldike inicirano fascinacijom umjetničkih i estetskih dometa heraldičkih vajarskih kompozicija koje su krasile brojne palate mora nas voditi ka dubljem pronicanju, isčitavanju i razumijevanju heraldičkog sadžaja i njihove složene simbolike, koja je često dosta dublja nego što se na prvi pogled čini, a govori nam o korjenima, projeklu, zavrijeđenim zaslugama i statusnim simbolima.
Srđan Marlović, arhitekt-konzervator, heraldičar